JP2

Gwałtowna burza dobiegła końca, chmury się rozeszły i ustąpiły miejsca pomarańczowemu grudniowemu słońcu. To mógłby być wieczór z kategorii tych romantycznych, gdyby romantyczne wieczory dało się przeżywać w samotności. Szedłem w dół ulicą Icchaka Sadeha w Tel Awiwie, przez jedną z biedniejszych dzielnic centralnej części miasta. W oddali punktowo wyrastały bogate wieżowce, wokół rozpościerały się niewielkie bloczki i baraki, punkty sprzedaży opon i rosyjskie sklepy spożywcze. Czarni imigranci załatwiali w bramach jakieś szemrane interesy, studzienki kanalizacyjne z jękiem przyjmowały resztki pierwszej zimowej ulewy, a ruch na dwupasmowej ulicy generała Sadeha nie cichł ani na moment. Nagle, tknięty tym specyficznym, znajomym wszystkim podróżnikom wrażeniem, że ktoś mnie obserwuje, przystanąłem i jąłem rozglądać się dookoła. W istocie - coś na mnie patrzyło. Z witryny sklepowej wgapiały się we mnie trzy ekscentryczne głowy.